Malarz życia starożytnego Rzymu, Grecji i Egiptu

Stefan Aleksander Bakałowicz był polskim malarzem akademistą tworzącym zagranicą.

Z życiorysu

Był potomkiem malarza Władysława Bakałowicza oraz aktorki Wiktoryny z Szymanowskich. Początkowo kształcił się w Warszawie pod nadzorem Wojciecha Gersona, później przeniósł się do petersburskiej Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w 1882 r. otrzymał stypendium na podróż do Rzymu. Tam osiedlił się na stałe, spędzając tam ponad 60 lat. Zgodnie z relacjami świadków z tamtych czasów, artysta wziął ślub z Włoszką i unikał życia publicznego, częściej wybierając izolację w kręgu rodziny. Jego jedynym przyjacielem był Henryk Siemiradzki, z którym współpracował w swojej twórczości, koncentrując się na tematyce antycznej. Często odwiedzał salon Siemiradzkiego, gdzie spotykał się z innymi członkami polskiej społeczności w Rzymie. Zmarł we Włoszech w wieku 90 lat i został pochowany na cmentarzu Campo Verano w Rzymie.

Malarstwo

Uczestniczył w Wystawach Jesiennych Sankt Petersburskiego Stowarzyszenia Artystów (w l. 1898–1914, 1917) oraz w urządzonej staraniem tegoż stowarzyszenia Wystawie Dzieł Sztuki na Korzyść Inwalidów-Polaków (1916). Poza Petersburgiem pokazywał swe prace m.in. w Moskwie na Wystawie Wszechrosyjskiej (1882) i na ekspozycjach Stowarzyszenia Malarzy Historycznych (1896–1906) czy w Sewastopolu na wystawach Artystycznego Kółka „Srieda” [Среда] (1913–14). W r. 1913 petersburska ASP odmówiła Bakałowiczowi urządzenia wystawy indywidualnej, tłumacząc to „anachronicznością” jego malarstwa. Po raz ostatni wystawiał w Petersburgu w r. 1914, później jego związek z Rosją urywa się. Twórczość malarza znana była w Rosji także dzięki licznym reprodukcjom, zamieszczanym w popularnych pismach, m.in. „Wsiemirnoj Illustracyi” [Всемирная Иллюстрация], „Niwie” [Нивa], „Żywopisnom Obozrienii” [Живописное обозрение], „Siewierie” [Северие], „Chudożestwiennych Sokrowiszczach Rossii” [Художественные сокровища России] i „Wiestnikie Izjaszcznych Iskusstw” [Вестник изящных искусств].

W 1903 r. miał swoją pierwszą wystawę w Warszawie. W 1936 r.  dołączył do kierownictwa Polskiej Organizacji Artystów Plastyków "Kapitol". Oprócz prezentacji swoich prac w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, wystawiał także w Rosji. Pomimo krytycznych recenzji ze strony W. Stasowa, otrzymał tytuł akademika i zyskał wielu kolekcjonerów na rosyjskim rynku sztuki.

Jego twórczość skupiała się na malowaniu scen rodzajowych z życia starożytnego Rzymu, Grecji i Egiptu, wykazując wyraźny wpływ stylu podobnego malarza Alma-Tademy. Inspirację czerpał także z dzieła Quo vadis Henryka Sienkiewicza oraz fascynujących odkryć dokonywanych w tamtych czasach w Pompejach. Malował w stylu akademickim, cechującym się starannym oddawaniem szczegółów i żywą kolorystyką. Poza pracami o tematyce historycznej, często eksperymentował z tematyką orientalną, tworzył krajobrazy i cenione portrety.


Błogosławienie chrześcijan (1900)


Greczynka nad morzem


Portret markiza Lagergrena